De afgelopen paar jaar lees ik regelmatig stukken over juffen (het zijn altijd juffen) die uit het onderwijs stappen.
Met veel frustratie en bombarie leggen ze uit dat ze niet meer om kunnen gaan met het veranderende onderwijs.
Ik begrijp dat. Ik was al na 5 jaar onderwijs totaal opgebrand en vind de verhalen heel herkenbaar.
Waar ik alleen zo verdrietig van wordt is het slachtofferschap van de schrijvers.
In al hun verhalen lees je steeds dezelfde klachten:
- te hoge werkdruk
- doorgeschoten vergadercultuur
- enorme administratielast
- toetsdruk
- enz,enz
De overeenkomst tussen al deze dingen lijkt me dat het een keuze is. Leerkrachten laten zichzelf gek maken. Ze laten zich dwingen tot dingen die niets met de kern van het werk te maken hebben namelijk het geven van goed onderwijs aan hun leerlingen.
De vraag is alleen door wie? Wie heeft er zoveel macht over deze juffen dat ze zich zo over de kop werken, dat ze het bijltje er bij neer moeten gooien?
De onderwijsinspectie? Ouders? De directie? Of zou het misschien toch een beetje bij de juffen zelf liggen?
Op de school waar ik werkte voor mijn vertrek uit het onderwijs was het waarschijnlijk hetzelfde als op veel scholen. De klachten van mij en mijn collega's waren hetzelfde. Altijd dezelfde problemen rond werkdruk, vergaderingen en adminstratiegekte.
Een paar jaar lang heb ik het aangekaart tijdens de vele (nodeloos lange) vergaderingen. Daar ontspon zich steeds hetzelfde verhaal. Ik deed mijn zegje, met onderbouwde aanbevelingen om de werkdruk te verlagen, minder te vergaderen en efficiënter te werken. De directie knikte begrijpend, legde de schuld bij ieder ander die te vinden was (lees inspectie, bestuur enz). En we gingen op de oude voet verder.
Mijn collega's zaten als makke schapen aan de vergader tafel. Met hun hoofd naar beneden om vooral geen oogcontact te maken om de vragen te ontwijken.
Geen mens die me eens bijviel.
Totdat we terug liepen naar onze lokalen. Dan kwam de ene na de andere collega langslopen. "Wat goed dat jij dat hebt aangekaart!" en "Wat fijn dat jij zulke goede ideeën inbrengt".
Maar opstaan en dingen veranderen? Ho maar...
"We doen het al jaren zo!" of "Het onderwijs verandert toch nooit" klonk het steeds maar weer fatalistisch.
Na een poosje vatte in mij het idee grond dat de meeste juffen misschien wel niet willen veranderen.
Stress is een modewoord geworden waar een hoop beroepseer en zelfwaardering aan hangt.
"Onderwijs is een stressvol beroep, voor het geld hoef je het niet doen, maar kijk mij eens dapper lijden..."
Het zal vast vloeken in de kerk zijn, maar ik krijg sterk het idee dat juffen helemaal niet willen veranderen.
En meesters, hoe zit het eigenlijk met die meesters? Waarom lees ik nou nooit eens een blog van een meester die zijn krijtje erbij neer gooit?
Zou het kunnen zijn dat mannen toch meer van het type "niet lullen maar poetsen zijn'?
Gewoon doen wat kan. En niet doen wat niet kan?
Ik krijg sterk die indruk.
Misschien zou het inderdaad toch wel een goed plan zijn om al die vrouwenteams eens van wat meer meesters te voorzien. Voor het broodnodige evenwicht!
Het is weer bijna tijd om afscheid te nemen.
